II. Rozdział 16

W drzwiach przedziału stanęła średniego wzrostu dziewczyna o ładnej, ale nie typowo szczupłej sylwetce i mocno opalonej skórze. Miała długie do pasa włosy w kolorze gorzkiej czekolady, układające się w lekkie loki i opadające niesfornie na jej twarz, przysłaniając ciemne, niemal czarne oczy. Granatowe, obcisłe spodnie podkreślały długie i smukłe nogi dziewczyny, a lekki dekolt w czarnej koszulce proporcjonalny biust. Nie była to osoba z tym typem urody, który sprawiał, że faceci mieli miliard sprośnych myśli na sam jej widok, ale zdecydowanie miała w sobie coś, co sprawiało, że nie sposób było przejść obok niej obojętnie. Coś, co zarazem było piękne i oszałamiające, ale i mroczne, przyprawiające o dreszcze.

 – Ty skończony idioto! – warknęła, zanim którykolwiek z Huncwotów zdołał zareagować na jej obecność. – Nie wiem za kogo się uważasz, ale jeśli sądzisz, że ja będę robić za ciebie na pieprzonych spotkaniach, pieprzonych prefektów, to się myślisz, więc z łaski swojej rusz swe pieprzone szlacheckie cztery litery i zaiwaniaj wykonywać swoje pieprzone obowiązki! – zakończyła w końcu swój monolog i spojrzała na Pottera, ewidentnie oczekując jego reakcji.

         James przypatrywał się jej przez chwilę uważnie, myśląc co powinien na to odpowiedzieć.

 – Zdecydowanie nadużywasz słowa „pieprzone” – stwierdził w końcu, uśmiechając się bezczelnie.

 – Twój mózg zdecydowanie nadużywa niedziałania – zripostowała brunetka. – A teraz chodź patrolować ten głupi pociąg. Nie mam zamiaru robić tego sama – dodała, po czym opuściła przedział, zostawiając Jamesa na pastwę zszokowanych Huncwotów.

Odchrząknął.

 – Panowie wybaczą – mruknął i podążył za Prefekt Naczelną.

         Angela Blaked zwana również Lodową Królową w Slytherinie. Dziewczyna o zimnym spojrzeniu i równie lodowatej osobowości. James zaśmiał się w duchu na myśl, że to właśnie ona została prefekt naczelną. Osoba bezduszna, okrutna, chłodna, obojętna na wszystko…

Czyli zapewne się dogadacie – rzuciło złośliwie sumienie.

Postanowił to zignorować i iść na Ślizgonką.

 ­– Musimy razem patrolować pociąg? – spytał znudzonym tonem.

 – Wiedziałbyś, że tak, gdyby twoje gryfońskie ego zmieściło się w przedziale dla prefektów i przyszedł na to pieprzone spotkanie – padła złośliwa odpowiedź z ust zirytowanej dziewczyny. Potter wywrócił oczami, także nie powstrzymując się przed komentarzem:

 – Ego nie jest czymś materialnym, więc zmieszczenie go w przedziale byłoby rzeczą całkowicie łatwą. Oczywiście fałdek tłuszczu to nie obejmuje. Powiedz… jakim cudem weszłaś do pociągu? – spytał, uśmiechając się nazbyt słodko. To nie tak, żeby dziewczyna była otyła, ale nie należała do typu super zgrabnych dziewczyn. Chociaż James osobiście wolał, jak dziewczyna miała kształty.

         Na reakcję nie czekał długo. Blaked zatrzymała  się i odwróciła napięcie, uderzając Jamesa swoimi długimi włosami po twarzy. Zamrugał intensywnie, a gdy już otworzył oczy napotkał pełen chłodu wzrok dziewczyny.

 – Czy ty – zaczęła zabójczym tonem – sugerujesz, że jestem gruba? – warknęła, mierząc go spojrzeniem tak przerażającym, że gdyby nie gryfońska krew i duma natychmiast by się wycofał.

 – Tylko uprzejmie pytam – odparł, patrząc jej w oczy. Mimo wszystko przeszedł go dreszcz. Zdecydowanie miała w sobie coś złego i mrocznego.  

 – Zaraz uprzejmie wybiję ci zęby.

 – Nie szkoda ci rączki?

 ­– Na dobroczynność nigdy. A kto wie, ile osób uratuję przed oglądaniem twojej buźki w naturalnym wydaniu. Można oślepnąć – dogryzła Ślizgonka, na co James przez dosłownie sekundę zawahał się przed kontynuowaniem tej rozmowy. Ona serio była niezła.

 – Spytaj się jakiejś swojej koleżaneczki o moją buźkę w naturalnym wydaniu i niech ci powie, czy możesz ją uszkodzić – odparł z szarmanckim uśmiechem, na co Blaked wywróciła oczami.

Ha.

Potter 1.

Blaked 0.

„Słowa, zim­ne i wy­ważone, niena­tural­nie spo­koj­ne, ale prze­cież tak tętniące emocją.” 

Andrzej Sapkowski

 – Nie rozumiem, po jakie licho patrolujemy pociąg, skoro największe źródło kłopotów jest tutaj – wyznał James, gdy akurat zaglądali do przedziału, zajmowanego przez paru Puchonów z trzeciego roku.

 – Nie masz tego rozumieć, masz to zaakceptować, kotku – odparła Blaked, zamykając szybko drzwi, jakby nie chcąc zbyt długo przebywać w jednym miejscu z młodszymi uczniami. – Czy twój gryfoński móżdżek jest gotów to zbuforować? – dodała złośliwie, uśmiechając się zdecydowanie zbyt słodko.

 – Mógłby spróbować, gdyby nie był zaczadzony ślizgońskim smrodem – odparł z niemniej uroczym uśmieszkiem.

 – Każdemu przyda się czasem odrobina świeżego powietrza. – Dziewczyna zerknęła do kolejnego przedziału, w którym siedziało kilka wytapetowanych dziewczyn. James specjalnie trzymał się z tyłu.

 – Sugerujesz, że jednak macie w lochach okna? – spytał, czując już lekkie zmęczenie. Dziesięć minut rozmowy z tą dziewczyną w jakiś sposób wyczerpało go psychicznie, jednak widząc coraz mniejszą satysfakcję w oczach Blaked po każdej jej ripoście domyślił się, że nie tylko on miał już dość.

 – Sugerujesz, że Gryfoni potrafią odróżnić sugestię od zwyczajnej wypowiedzi? – mruknęła, a James stłumił ziewnięcie.

 – Sugerujesz, że Ślizgonów interesuje coś, co nie jest czubkiem ich własnego nosa? – spytał. Blaked już otwierała usta, żeby odpowiedzieć, kiedy Potter uniósł rękę, dając jej znać, by była cicho. Weszli właśnie do ślizgońskiej części pociągu, co nigdy się dobrze dla niego nie kończyło.

 – Co jest? Czyżby mały Potterek bał się złych Ślizgonów? – zakpiła Blaked z lekkim uśmiechem.

 – Czuję się niekomfortowo w miejscu, gdzie jest pełno ludzi twojego pokroju – odparł, zerkając przy tym do jednego z przedziałów. Póki co byli to tylko drugoroczniacy – w końcu Ślizgoni mieli swój ustawiony system. Im dalej od pozostałej części pociągu siedzisz, tym wyższą pozycję zajmujesz w Slytherinie. Podobnie było w Wielkiej Sali. Na końcu stołu siedzieli pierwszoroczniacy i wszystkie wyrzutki, a im ważniejsza była osoba tym bliżej stołu nauczycielskiego się znajdowała. Blaked oczywiście siedziała na najlepszych miejscach razem ze swoją bandą.

 – Faktycznie, w towarzystwie lepszych można się speszyć. – Ślizgonka zdawała się atakować z zupełnie nową energią.

 – Och… peszę cię? – spytał James, tłumiąc ziewnięcie. Blaked przez chwilę wyglądała na zbitą z tropu, jednak mogła to być chwilowa halucynacja, spowodowana coraz większym wyczerpaniem psychicznym Pottera.

 – Nie. Wręcz przeciwnie, czuję się przy tobie naprawdę świetnie.

Łgała. Był tego pewien.

 – Tja, miłą odmianą jest pozbyć się na chwilę żmij, które tylko czekają na twój błąd, prawda? – mruknął, nie mogąc się już zmusić nawet do uśmiechu.

 – Tak, twoi przyjaciele zapewne świetnie się teraz bawią.

Auć.

         To było mocne. Bezlitośnie raniące w miejsce, które zdecydowanie było jego słabym punktem. Zdarzało mu się wydawać, że w jakiś sposób odstaje od grupy, którą tworzyli pochopni, zgrani i w gruncie rzeczy prości  Gryfoni. To bywało frustrujące, ale unikał myślenia, że to działa we dwie strony i może przeszkadzać swoją przebiegłą naturą uczniom z jego domu.

 – Co Ślizgoni mogą wiedzieć o przyjaźni – odwarknął. Wysuwali ciężkie działa? To on też pójdzie na całość.

 ­– Więcej niż Gryfoni mogą wiedzieć o czymkolwiek istotnym – odparła  Blaked i weszła do przedziału na samym końcu pociągu. – Cześć, ludzie – rzuciła, dając Potterowi znak ręką, by wszedł za nią do środka.

         Przedział zajmowały trzy osoby, co było trochę dziwne, gdyż we wcześniejszych ściskało się nawet po ośmioro uczniów. Przy oknie siedziała niebieskooka dziewczyna z burzą jasnych loków na głowie, które przesłaniały jej twarz. Przyjrzał się dokładnie jej krągłemu ciału, które okryte było cienką, żółtą bluzeczką, na ramionach dżinsową, krótką kurtką i białymi, obcisłymi spodniami. Jej nogi spoczywały na kolanach ciemnoskórego chłopaka, któremu ciemne, sięgające ramion, włosy opadały na czoło i brązowe oczy. Co Jamesowi najbardziej rzuciło się w oczy? Koszulka z logiem zespołu Queen. Może z powodu faktu, że Ślizgon, który powinien mieć manie na punkcie czystości krwi, lubi mugolski zespół, a może dlatego, że Potter sam był fanem ich muzyki. Naprzeciwko tamtej dwójki siedział chłopak o krótko ostrzyżonych, wyjątkowo jasnych włosach, które były ułożone – przynajmniej według Jamesa – z przesadną dbałością o najmniejszy szczegół. Jego szare oczy miały w sobie coś dziwnego, co trudno było określić w kategorii dobre-złe. Ubrany był dziwnie elegancko, jakby wybierał się na wytworne przyjęcie ministra magii.

         Niemal zakręciło mu się w głowie od myśli, że on – James Potter, Gryfon, wróg Ślizgonów numer dwa (Syriusz jednak bardziej zasługiwał na zaszczytne pierwsze miejsce) – właśnie przebywał w przedziale największej ślizgońskiej frakcji.

 – Czyli za bycie prefektem dostaje się swojego własnego Pottera – padło stwierdzenie z ust blondynki, w której James rozpoznał Christine Prospect. – Kto go obstawiał? – dodała, jednak żaden z jej towarzyszy nie odezwał się. 

 – Obstawiał? – wtrącił Rogacz, ignorując fakt, że wtrącanie się w rozmowy „Władców Slytherinu” jest odrobinę samobójczym pomysłem. Zgodnie z jego podejrzeniami został obdarzony trzema beznamiętnymi spojrzeniami, które miały go upewnić w przekonaniu, że powinien milczeć. Mimo wszystko nie czuł się przekonany.

 – Zakłady, Potter – mruknęła Prospect, nie uwalniając go spod swojego bystrego spojrzenia. – Oczywiście to nie jest coś, co mógłbyś jako lew zrozumieć – dodała złośliwie. James wzruszył ramionami.

 – Raczej wątpię bym kiedykolwiek upadł na tyle nisko, by rozumieć ślizgońskie interesy – rzucił obojętnie. Dziewczyna zdawała się być zdezorientowana.

 – No już, spokojnie, dzieciaczki – wtrąciła Blaked. – Potter, może na chwilę usiądziesz? – zaproponowała z cwanym uśmieszkiem, który zdecydowanie był podejrzany. Mimo złych przeczuć skinął głową na co trójka Ślizgonów wymieniła czujne spojrzenia. Blaked zrzuciła z siedzeń nogi jasnowłosego chłopaka i zajęła zwolnione miejsce, wskazując Jamesowi, by usiadł pomiędzy nimi. Z pewnym wahaniem zrobił to.

         Zapadła pełna napięcia cisza, podczas której mierzony był spojrzeniami tak intensywnymi, że cudem powstrzymywał zaczerwienie policzków. Ślizgoni co jakiś czas wymieniali spojrzenia, których on nie potrafił rozszyfrować, choć nawet nie próbował. Wpatrywanie się w swoje kolana wydawało się być znacznie bardziej kuszącym pomysłem.

Wejście tu było złym pomysłem – stwierdził rozum.

Trzeba się ewakuować – dodał instynkt.

Co fakt to fakt.

James już otworzył usta, by wymyślić jakąkolwiek wymówkę do wyjścia, kiedy Blaked weszła mu w słowo, wciąż uśmiechając się niebezpiecznie.

 – Ups, gdzie moje maniery?

Gdzie twoje serce, oziębła suko?

 – Nie przedstawiłam was. Potter, to Christina Prospect – rzekła, wskazując blondynkę, która uśmiechnęła się sztucznie. – Drake Tenebris. – Teraz pokazała ciemnoskórego chłopaka. – A to Malcolm Ratter. Wam chyba nie trzeba przedstawiać Jamesa Pottera – bardziej stwierdziła niż spytała. Każdy mruknął jakieś marne przywitanie i powróciła niezręczna cisza.

         Nagle do Jamesa dotarło, w co dał się wrobić. Zabrała go tu specjalnie, zaproponowała, by usiadł z nimi, wiedząc, że ciekawość nie pozwoli mu odmówić. Czy to było słabe zagranie z jej strony? Zdecydowanie nie, choć mogłoby się wydawać, że to nie jest aż tak raniący dla dumy cios. Jednak Potter miał inne zdanie na ten temat.

Primo – sam fakt, że dał się zwieść dziewczynie dawał jej przewagę.

Secundo – zaprowadziła go w miejsce, w którym zdecydowanie jest niżej niż ona.

Terzo – upokorzenie przed Ślizgonami to najgorsze upokorzenie z możliwych.

Udało mu się opuścić przedział bez zbędnych rozmów, jednak triumfalny uśmiech Blaked majaczył mu w pamięci nawet, gdy był przed przedziałem Huncwotów.

Manipulacyjna jędza, pomyślał, kiedy po krótkiej rozmowie z przyjaciółmi rozłożył się obok okna i oparł głowę o chłodne szkło.

Trafił swój na swego – skomentowało jego sumienie, no co uśmiechnął się lekko, czując, że ból głowy ustępuje miejsca zmęczeniu, które rozrastało się na całe jego ciało.

Jeden do jednego.

„Nasza zem­sta ni­kogo nie upo­karza tak, jak nas samych. ”

Henryk Mann

        

         Otwiera oczy, lecz różnica jest ledwo widoczna. Wokół niego dalej panuje ciemność, jedynie  powietrze przesiąknięte staje się zapachem krwi. Jego ciało znów drży, a on jest pewien, że chwila, kiedy nowe pokłady bólu przestały napływać ze strony Voldemorta trwała godzinę. Jego oczy przyzwyczajają się do ciemności, by móc zobaczyć twarz Czarnego Pana, wykrzywioną w triumfalnym grymasie. Miał nadzieję na chwilę odpoczynku od walki, ale to znów się zaczęło – tym razem inaczej.

         To jest inny ból, mniej obezwładniający. Przypominający ten, który odczuwa się podczas walki, kiedy adrenalina wypełnia twój umysł. Chwilę zajęło mu zorientowanie się, że ta potyczka została wywołana z jego strony. Jego magia z impetem uderza w Voldemorta, czego nikt nie może zobaczyć, ale oni dwaj są w stanie poczuć. Żelazne opaski na jego nadgarstkach rozpadają się na części, dając jego magii całkowitą swobodę. On nad tym nie panuje, cały bój toczy się wbrew jego woli, jakby atak był tylko instynktowną obroną. Przez mgłę widzi, jak Voldemort się cofa zdezorientowany.

         I znów ciemność, a potem oczy. Szare oczy.

 – Może powinniśmy go obudzić?

 – Niech śpi, jest jeszcze czas.

 – Ale chyba ma koszmary… patrz jak zbladł…

 – Zamknijcie się idioci, bo go obudzicie…

         Ciemność ustąpiła miejsca nachalnie wbijającemu się w jego oczy światłu, gdy uchylił lekko powieki i przetarł twarz dłonią. Głosy natychmiast ucichły, a on stłumił ziewnięcie, rozglądając się po przedziale.

Duszno. Zdecydowanie zbyt duszno – pomyślał. – Dlaczego pozostali tego nie czują?

         Jego wzrok padał na każdą osobę po kolei. Zastanawiał się, skąd u licha wzięło się tu tyle osób… Czy oni byli świadomi, że te przedziały są sześcioosobowe? Huncwoci, Lily, Ann, Francesca, Meadowes… Cholera, nic dziwnego, że nie ma czym oddychać.

 – O, obudziła się śpiąca królewna – zaśmiał się Mike, na co James wysłał mu nieprzychylne spojrzenie.

 – Nie, dalej śpię, idioto – rzucił, siadając prosto i tłumiąc ziewnięcie. – Więcej was matka nie miała? – dodał, marszcząc ze zirytowaniem brwi. Od duchoty zakręciło mu się w głowie.

 – Jak zwykle wstałeś z dobrym humorkiem, co? – parsknęła Dorcas, uśmiechając się lekko.

To nie był dobry ruch.

         Okay, nie to, żeby specjalnie przejął się tym zdaniem, które nawet nie było do końca kpiną. Po prostu czasem, kiedy słyszał coś z ust tej dziewczyny, jego temperament dostawał świra i chciał nakłonić ciało Pottera do powyrywania jej z głowy tych farbowanych kłaków. Zapewne, gdyby powiedział to na przykład Syriusz po prostu by się zaśmiał i odpowiedział żartem na zaczepkę, ale ta idiotka naprawdę go wkurzała samym oddychaniem.

To wredne – stwierdziło jego sumienie.

No sorry. Mnie za geja.

To było wredne.

 ­– Zechciej zabrać stąd swoją twarz, to mój dobry humor zechce wrócić – warknął z satysfakcją obserwując rumieniec i wstyd na twarzy dziewczyny. – Chyba, że wyczuje tu resztki twojej obecności. Ale serio… kradniesz powietrze – dodał, uśmiechając się słodko.

Ostrzegawcze spojrzenia jego przyjaciół niemal bolały.

Ale w końcu sama zaczęła.

To ty skończ – mruknęło jego sumienie. – Na Merlina, Potter, nie bądź dzieckiem.

Smerfdalaj.

Bo kto nie lubi mugolskich bajek?

 – Masz problem – burknęła dziewczyna, patrząc w swoje kolana.

 – Elokwentnie... - brzmiałby odgłos opuszczania przez ciebie tego przedziału.

Czuł się tak strasznie źle.

 – Uspokójcie się, co? – odezwał się cicho Remus, patrząc na Pottera z lekkim zdziwieniem.

Och, wybacz. Zakłócam ci proces rozpływania się nad twoją wspaniałą dziewczyną? – wysyczał jadowicie obcy, niesłyszany dotąd głosik w jego głowie.

Zamrugał zdziwiony.

          To nie była duma, dla której raniące było obrażanie któregokolwiek z jego przyjaciół, nie był to też temperament, który choć odzywał się w złych momentach nie był aż tak jadowity i nie miał w sobie tyle okrutności. Nie mógł to być rozum ani instynkt, tym bardziej nie serce czy sumienie. To było coś dziwnego, obcego. Coś, co podburzyło temperament, zagłuszyło serce, uciszyło sumienie, zaćmiło rozum, wyciągnęło na wierzch najgorszą część dumy, stłumiło rozsądny głos instynktu.

Zerwał się na równe nogi.

 – To może pomyśl dwa razy, zanim następnym razem napchasz nam przedział, żeby móc się obściskiwać ze swoją dziewczyną, zmuszając innych do znoszenia jej głupich koleżanek! – warknął, czując przejmującą nad nim kontrolę wściekłość. Nie czekając na reakcję opuścił przedział, zatrzaskują za sobą drzwi, przez co niemal mógł wyczuć, jak jego przyjaciele wzdrygnęli się.

         Dopiero kiedy znalazł się na końcu pociągu i zapalił papierosa udało mu się uspokoić. Wziął parę głębokich oddechów i zaciągnął się dymem od razu czując cudowne ukojenie szalejących wewnątrz niego emocji. Pamiętał jeszcze czasy, gdy nie czuł  krępacji na myśl o rozpłakaniu się w miejscu publicznym. Był jeszcze dzieckiem. Śmiał się zawsze głośno i szczerze, płakał otwarcie, nie ukrywał strachu. Z biegiem lat coraz bardziej za tym tęsknił, ale po prostu nie mógł sobie pozwolić na powrót do bycia ekstrawertykiem. Uch, miał już siedemnaście lat, był dorosły. To do czegoś zobowiązuje.

Bycie dorosłym jest do bani.

Nie mógł się nie zgodzić.

         Po paru minutach zaczęły się wyrzuty sumienia. Nie powinien reagować tak gwałtownie, nie wiedział, co dokładnie go do tego podusiło, ale obiecał sobie, że więcej do tego nie dopuści. Ostatnio coraz częściej miewał ochotę wydrzeć się na pierwszą lepszą spotkaną osobę, ale dotąd udawało mu się nad tym panować.

  – Po prostu każemy mu trzymać gębę na kłódkę – cichy głos, dobiegający z niedaleka sprawił, że odruchowo zgasił papierosa i wtopił się w cień, unikając konfrontacji z nadchodzącymi osobami.

 – To nie jest do końca dobre.

         W tej chwili oczom Jamesa ukazały się cztery sylwetki w szatach Slytherinu. Zamarł, niemal nie oddychając coraz bardziej zaciekawiony tą rozmową. Rozpoznał wyprostowaną sztywno sylwetkę Blaked i jej ciemne włosy opadające na plecy oraz stojącą obok niej Prospect oraz Rattera i Tenebrisa, którzy stali bokiem do niego, by patrzeć na, zwrócone twarzami w tą samą stronę co Potter, Ślizgonki.

 – Jasne, że nie jest, Drake – prychnęła Blaked. – Jeśli masz jakiś pomysł, co zrobić, to proszę. Przedstaw go – dodała, a James mógł sobie wyobrazić chłodne spojrzenie wbite w ciemnoskórego chłopaka.

 – Nie mam. Zrobimy po twojemu – mruknął tamten, po czym dodał. – Ale to przecież nie jego wina…

Przerwało mu prychnięcie tym razem z ust blondyna.

 – Od kiedy jesteś taki wyrozumiały? – parsknął. – Może ty też…

 – Nie! – wtrącił natychmiast Tenebris. – Nie, no co ty. Powaliło cię?

 – Tak go bronisz…

 – Spokój – znów odezwała się Blaked. – Po prostu póki co nikt spoza domu nie może  się dowiedzieć. To będzie Ślizgońska tajemnica.

 – Jak myślisz, co by było, gdyby ktoś się dowiedział? – tym razem pytanie zostało zadane przez Prospect.

 – Mielibyśmy przesrane – odparła brunetka. – Jeśli ktokolwiek się dowie…. Uh, nie. Nie będziemy o tym teraz rozmawiać, ktoś może usłyszeć. Ach, i trzeba będzie mu napomknąć, że ma z nikim się tym nie dzielić. W końcu nie chcemy niepotrzebnych ofiar – mruknęła, na co pozostali zaśmiali się cicho. Blaked odwróciła się w stronę drzwi z tylnego przedziału, kiedy kątem oka spojrzała prosto w miejsce, w którym stał James. Jego serce na chwile się zatrzymało, podczas gdy dziewczyna zmrużyła oczy, patrząc na niego uważnie. W duchu modlił się, by nie dojrzała go w cieniu, padającym na jego postać.

         Na szczęście w tym momencie pociąg zatrzymał się, a banda Ślizgonów opuściła tylny przedział. Potter odetchnął z ulgą, opierając głowę o ścianę, po czym sam wrócił do swojego przedziału, bez słowa zabierając swoje rzeczy. Jego głowa zdawała się lada moment eksplodować.

Cholera.

„Kiedy radzimy, tośmy kłótni bliscy,
Gdy przyjdzie czynić, zrozumiem się wszyscy.”

Kazimierz Brodziński

         James od rana czuł, że jego głowa zbuntowała się przeciwko niemu i postanowiła eksplodować, ale w chwili, w której znalazł się w Wielkiej Sali, której ściany zdawały się drżeć od szumu, pomyślał, że świat naprawdę się na niego uwziął i to brutalnie.

         Przed wejściem do szkoły zostali gruntownie przeszukani, sprawdzeni wykrywaczem Czarnej Magii, który przypadkiem przepalił się, gdy James stwierdził, że Auror jest zbyt napastliwy przy inspekcji. Przez całe to zajście, którego ofiarą padło w sumie pięć wykrywaczy (po przypale albo wcale, nie?) trwało około pół godziny, gdyż James nie pomyślał, że zepsucie się pięciu sprzętów na jednej osobie wyda się podejrzane nawet osobą tak tępym, jak pracownikom Ministerstwa Magii, przez co został gruntownie przeszukany. Potem Syriusz mówił coś o zamachu terrorystycznym i bombie schowanej w gaciach, Mike zaczął wrzeszczeć hasła mugolskich terrorystów, Remus tłumaczył coś o opętaniu i satanistycznych rytuałach, więc koniec końców cała czwórka miała zostać poddana zaklęciom sprawdzającym, jednak cała sytuacja przestała być zabawna, gdy aurorzy wyciągnęli różdżki. Oczywiście Huncwoci poczuli się zaniepokojeni tym działaniem, więc naturalnie wyciągnęli swoje. Nie mieli zamiaru pozwolić im zbombardować się Merlin wie jakimi bzdurami, więc sami postanowili użyć magii – w samoobronie, rzecz jasna. Ostatecznie pojawił się jakiś szef wszystkich szefów (choć jak podejrzewał James był to po prostu facet odpowiadający za tych idiotów w Hogwarcie, żadna szycha) i znów zrobiło się zabawnie, gdy zaczął się drżeć na aurorów, że to miała być rutynowa kontrola, a oni zrobili z tego nie wiadomo co. Potem dodał coś o półgłówkach, nie potrafiących odróżnić czarnoksiężników od uczniów. Oficjalne przeprosiny, jakieś głupie gadanie, interwencja McGonagall, jej wrzaski o opóźnianiu ceremonii przez bandę nieznających się na magii patafianów z ministerstwa… A potem spokojnie ruszyli na ucztę, zostawiając bandę aurorów na pastwę opiekunki Gryffindoru.

Zabawa była przednia.

         Kątem oka zerknął na stół Ślizgonów z niepokojem zauważając podejrzany uśmiech na twarzy Blaked, który zniknął, gdy ciemne oczy dziewczyny spoczęły na nim, przez co zorientowała się, że ją obserwował. Przez chwilę mierzyli się chłodnymi spojrzeniami, aż uniósł lekko jeden kącik ust, na co dziewczyna wysłała mu surowe spojrzenie, jakby ganiła go za ten gest. Mrugnął do niej zawadiacko. Uniosła prawą brew. Opuścił kącik ust, by po chwili unieść drugi. Puściła mu oczko. Zwilżył wargi.

Odwrócili wzrok w tym samym momencie. 

 – Serio? Najpierw Evans, teraz Blaked. Kiedy znajdziesz sobie jakiś miły i spokojny obiekt zainteresowań? – spytał Syriusz, uśmiechając się do przyjaciela szeroko, na co on przewrócił oczami. – Jakąś ładną, cichutką Puchonkę, a nie taką Bla…

 – Daj mi spokój z tą szajbuską. Dała mi dzisiaj nieźle w kość – przerwał James i odwzajemnił uśmiech.

 – Będziecie najgorzej dobraną parą prefektów w historii Hogwartu, mówię ci – parsknął Black. James uśmiechnął się tylko i przeniósł wzrok na sufit, albo w miejsce, gdzie sufit znajdować się powinien. Otóż Wielka Sala zawsze pokazywała niebo, jakie akurat się znajduje nad zamkiem, więc James nie był do końca pewien, czy można to nazwać sufitem, choć teoria Łapy, że tak naprawdę nad Wielką Salą nie ma dachu, a z zewnątrz można zobaczyć jedynie zaklęcie iluzji, została całkowicie obalona w dniu, w którym postanowili wybrać się na dach szkoły i dokładniej zbadać teren nad salą jadalną. Całkowicie prawdziwy, zdaniem Jamesa. W powietrzu unosiło się tysiące płonących świec, które rzucały światło na uczniów poszczególnych domów i stojących pomiędzy stołami pierwszorocznych, którzy czekali na swój przydział, z małym lub dużym przerażeniem obserwując niewielki stołek, na którym spoczywała stara, spiczasta Tiara Przydziału.

         Zapadła cisza, którą przerwało ciche chrząknięcie tiary. Rozdarcie przy rondzie kapelusza rozwarło się, a tiara zaczęła śpiewać swoją coroczną pieśń:

Tysiąc lat temu, gdy młodą tiarą byłam

Głowę czarodzieja potężnego zdobiłam.

Po wielu podróżach, nie jedno zdobył serce,

W końcu znalazł odpowiednie miejsce.

Potrzebował już jedynie do pomocy rąk.

Znalazł je w miejscu, gdzie niegdyś miał dom.

I właśnie w ten sposób powstała wasza szkoła,

Lecz jak w przygodach bywa

Historia ponurą tajemnice skrywa.

Piękna Ravenclaw z otwartym zawsze umysłem

Nie lubiła nie zgadzania się z jej pomysłem.

Slytherin, którego spryt przewyższał wielu

Wroga odnalazł w najlepszym przyjacielu.

Huffelpuf, która chciała w zgodzie żyć

Straciła swą cierpliwość, gdy przyjaźni przerwano nić.

Gryffindor wciąż nowych przygód poszukiwał

Swą nieobecnością wieczną przyjaźń rozłamywał.

Zanim się rozpadła czwórka czarodziei

Sprawili, bym spełniła obowiązek Założycieli.

To ja do dziś dobieram,

W jakim domu się znajdziecie,

Lecz muszę wam coś wyznać, zanim podejdziecie.

Nie wystarczy wam jedna z czterech cech

By zło z zamku wypędzić,

Bo na co zda się Godryka szlachetność i odwaga,

Gdy z przebiegłością Salazara nie nastanie równowaga?

Co wskóra jego ambicja i spryt,

Gdy za Rowenę myśleć nie będzie nikt?

Jednak nawet inteligentny rozum

Odwrócić może się przeciwko wam,

Jeśli dobrego serca Helgi nie znajdziecie tam.

By czynić dobro potrzebna jest odwaga,

Ale też ambicja, sprawiedliwość i rozwaga.

Wniosek z tego jeden, mało tutaj znany

Bo choć dzielą nas umysły,

Wszyscy serca piękne mamy.

Zło będzie czekać na odpowiedni moment,

By wkraść się w wasze umysły,

Zamęt zrobić w głowie.

Czeka w każdym cieniu, patrząc na was znów,

A  ja znowu myślę, patrząc do waszych głów,

Że jedynie razem możecie to zatrzymać

I zło, chcące was zniszczyć ostatecznie powstrzymać.

A wy znowu pomyślicie,

Że stara czapka już majaczy,

Lecz to co mówię jest prawdziwe,

Każdy z was w końcu to zobaczy.

Tymi słowami pieśń zakończyć najwyższy czas.

Nadeszła właśnie chwila, by znów przydzielić was!

         W chwili, w której wybuchła fala oklasków, jakby nikt nie słyszał ponurych i zdecydowanie mało optymistycznych słów tiary, James mógłby powiedzieć, że poczuł się skołowany, ale musiałby skłamać. Akurat tak się składa, że chyba najbardziej ze wszystkich mógł zrozumieć słowa tiary. Rozejrzał się po sali i stwierdził, że wiele osób nie klaskało, a byli to w większości roczniki od piątych w górę. No, paru pierwszoroczniaków wyglądało na zbyt przerażonych, by chociaż unieść ręce, ale to zrozumiałe. Tym bardziej jeśli pochodzili z mugolskich rodzin. Jego reakcja była podobna, gdy zobaczył samochód.

  – Wyczytany uczeń lub uczennica wkłada tiarę na głowę i siada na stołku – poinstruowała pierwszorocznych profesor McGonagall. – Po usłyszeniu swojego przydziału zdejmuje tiarę i siada przy odpowiednim stole. Chciałabym zastrzec, że w tym roku mamy przyjemność przywitać także dwójkę uczniów, nie uczęszczających dotąd do naszej szkoły, którzy zostaną przydzieleni na szósty oraz siódmy rok.

         Ciszę w sali przerwały zainteresowane szepty i pomruki uczniów. Wzrok Jamesa skupił się na grupce pierwszorocznych. Teraz dopiero dojrzał dwie, wyraźnie wyróżniające się wzrostem postacie, jednak nie mógł zobaczyć ich twarzy, gdyż stali tyłem do uczniów. Jedyne, co udało mu się ustalić to płcie tajemniczych osób – chłopak i dziewczyna.

 – Ackerlery, Owen! – zawołała profesor McGonagall, uciszając tym samym szumy w wielkiej sali. Pyzaty blondynek wyszedł nieśmiało przed szereg i niepewnym krokiem zbliżył się do tiary, którą nałożył sobie na głowę i usiadł. Nie minęło pięć sekund, a tiara krzyknęła:

 – Ravenclaw!

 – Jak myślicie, o co chodziło tiarze? – spytał Mike, gdy fala oklasków przy stole Krukonów ucichła.

 – Byś słuchał to byś wiedział – stwierdził James, udając zainteresowanie Alert Claudią, która siedziała właśnie z Tiarą Przydziału na głowie.

 – Słuchałem! – oburzył się Mike, podnosząc lekko głos, czym zwrócił na siebie uwagę osób siedzących niedaleko. – Pytam tylko o wasze wrażenia – dodał szeptem.

 – Świetne, naprawdę. Mogłaby spokojnie rozpocząć karierę muzyczną, nie sądzicie? – parsknął Syriusz. James parsknął śmiechem.

 – Już to sobie wyobrażam. Widownia wypełniona piszczącymi i podekscytowanymi fankami, ochrona wyprowadzająca psychofanów poza teren imprezy, staniki rzucane na scenę, a tam…  Czapka – powiedział, ostatnie słowo wymawiając z przesadnym entuzjazmem. Łapa i Davis ryknęli śmiechem, jednak przez głośne owacje ze strony Slytherinu nikt tego nie usłyszał. Jedynie Remus wysłał im pełne politowania spojrzenie. James uśmiechnął się niewinnie i wzruszył ramionami.

          Ceremonia przydziału trwała i trwała. McGonagall dotarła już do litery L, kiedy spod stołu wyłoniła się niewyraźny zarys postaci ducha Gryffindoru – Prawie Bezgłowego Nicka, a raczej Sir Nicolasa de Mnimsy-Porpingtona. Duch-rezydent Gryffindoru, którego głowa utrzymywała się tylko na kawałku skóry po czterdziestu pięciu uderzeniach tępym toporem.

 – Jak miło znów widzieć znajome twarze – rozpromienił się Nick, uśmiechając do Huncwotów. – James, mój drogi, słyszałem co cię spotkało w te wakacje, mam nadzieję, że lepiej się już czujesz – dodał, na co twarz Pottera wykrzywił lekki grymas. Zauważył, że parę osób przysłuchiwało się tej rozmowie z zaciekawieniem.

 – Jest w porządku – mruknął, wbijając wzrok w swoje kolana.

 – Straszne rzeczy się dzieją – kontynuował Nick. – Czarny Pan… tak go teraz nazywają. Ludzie boją się wymawiać jego imię ze strachu przed śmiercią.

 – To ty już chyba nie masz się czego bać, nie? – wtrącił Mike. Nick powiedział coś, co zapewne było ganiącą uwagą na temat nietaktownego komentarza Skrzydlaka, jednak James tego nie usłyszał, gdyż duch został zagłuszony przez owacje Gryfonów, gdy Nickson Claudia została przydzielona do ich domu.

 – Chodzi o to, mój chłopcze, że Sam-Wiesz-Kto coraz bardziej się panoszy. Ale można go pokonać, słyszeliście tiarę. Szara Dama zdradziła mi kiedyś, oczywiście w wielkiej tajemnicy, że spacerowała nocą niedaleko Wieży Północnej, gdy usłyszała podejrzany głos. Ponoć przypominał jej nauczyciela wróżbiarstwa, ale nie była pewna. Mówił o Sami-Wiecie-Kim… – mówił cicho Nick. James poczuł, że jego serce nieznacznie przyśpiesza rytmu.

 – I co? – wydukał, próbując zapanować nad drżeniem głosu. Nick rozejrzał się uważnie, upewniając, że wszyscy poza Huncwotami skupiają uwagę na Richardzie Pattersonie, który czekał właśnie na przydział.

 – Ponoć mówił do kogoś, kto ma wystarczającą moc, by go pokonać… Oczywiście nie należy wierzyć we wszystkie przesądy, ale jeśli ten ktoś naprawdę został naznaczony… Może okazać się być naszą jedyną nadzieją – zakończył. James przymknął powieki. Nie wiedzą do kogo mówił, nie widzieli go tam. Uśmiechnąłby się zapewne, gdyby nie ostatnie wypowiedziane przez Nicka słowa.

„Może okazać się być naszą jedyną nadzieją”.

         Dlaczego on, do cholery? Nie miał żadnych nadzwyczajnych umiejętności. Nie był dojrzałym, doświadczonym czarodziejem, który zna zaklęcia o jakich większości się nie śniło. Był tylko rozpieszczonym, nieodpowiedzialnym, marudnym, leniwym dzieciakiem, który nie mógł pojąć myśli, że jest już dorosły i musi zacząć brać za siebie odpowiedzialność. Uch, skromność nigdy nie była cechą, którą mógłby siebie opisać i lubił myśleć o sobie jako o kimś, kto ma wiele możliwości i osiągnie w życiu wszystko, co będzie chciał. Kiedyś lubił myśleć, jak będzie wyglądać jego życie za dziesięć, dwadzieścia lat. Wyobrażał sobie siebie jako najlepszego szukającego na świecie albo Szefa Departamentu Aurorów…

         Teraz jego patrzenie w przyszłość ograniczało się do rozmyślania, czy dożyje kolejnego dnia.

Ta… Dzięki Hammil.

– Potter, Edmund!

Cholera do kwadratu.

„Gdzie płonie jeszcze mały płomyk nadziei, tam widać światło nieba.

Ladislaus Boros

To już było po prostu okrutne.

         Okay, dużo mógł znieść. Przepowiednia – okay. Porwanie – okay. Naprawdę jego nerwy powinny dostać jakąś nagrodę za wytrzymałość, bo zniósł w swoim siedemnastoletnim w życiu bardzo dużo. Ale do jednej szkoły ze swoim pieprzonym kuzynem chodzić nie będzie! Nie ma opcji! Wyślijcie go do Voldemorta, każcie zamieszkać z bandą Blaked, wsadźcie do paszczy ziejącego ogniem smoka, ale do tego gnojka nie każcie się zbliżać! Nie! Los nie może nienawidzić go aż tak bardzo. 

Prawda?

         Z tłumu pierwszoroczniaków wystąpiła pierwsza wysoka postać. Dopiero, gdy chłopak usiadł na stołku James rozpoznał w nim swojego dalekiego kuzyna – wnuka zmarłego brata dziadka Rogacza, czyli syna wyklętego z rodu, w związku o zarzut morderstwa na siostrze Jamesa, Marley’a Pottera. Pamiętał go. Pamiętał, że przychodził do jego domu razem z ojcem, gdy tamten próbował namówić Charlesa do wstawienia się zanim przed rodziną. Oczywiście Charles chciał zgrywać dobrego kuzyna, zapraszał ich, wmawiał, że zrobi co w jego mocy, by pomóc rodzinie, by tuż po ich wyjściu prychnąć pogardliwie. Cała ta sielanka trwała gdzieś do trzynastego roku życia Jamesa, kiedy Marley odkrył, kto tak naprawdę zamordował Cindy i kto wrobił go w to wszystko. Do tego czasu musiał regularnie znosić wrednego kuzyna, który zaraz po opuszczeniu dorosłych zmieniał się w aroganckiego, podłego dupka, którego cieszył sam fakt, że zbił głupią figurkę w pokoju Jamesa. Oczywiście chłopak szybko zrozumiał, że nie należy komukolwiek o tym wspominać, tym bardziej, że działania chłopaka wynikają przede wszystkim z zazdrości, gdyż po wydziedziczeniu Marley został bez grosza przy duszy, więc zrobiona z drogiej porcelany figurka słonika z podniesioną do góry trąbą była czymś, o czym Edmund mógł tylko pomarzyć.

Oczywiście James mógł mu po prostu dać ozdobę, gdyby chłopak powiedział, że mu się podoba, zamiast rzucać ją o ścianę.

Przecież to chłam.

         Edmund był wysokim, szczupłym chłopakiem z brązowymi włosami, sięgającymi ramion, ulizanymi, jakby zamiast szamponu używał śluzu gumochłona. Miał głęboko osadzone oczy, których tęczówki były szaroniebieskie, choć więcej było w nich szarości. Kolor skóry miał dziwnie blady, pasujący od wychudzonej twarzy. Wyglądał niemal jak zjawa, lub demon, którego James widział na jakiejś mugolskiej reklamie w wakacje. Używana szata wisiała na nim luźno, przez co Rogacz poczuł współczucie, które wyparowało tuż po tym, jak kuzyn spojrzał mu w oczy.

I to nie było dobre spojrzenie.

Miał ochotę umrzeć.

 – Ravenclaw! – krzyknęła tiara, dobre trzy minuty po założeniu jej na głowę Edwarda.

 – Udław się tym uśmieszkiem, gnojku – warknął Potter, kiedy chłopak, przechodząc obok stołu Gryffindoru obdarzył go złośliwym grymasem, odwzajemniając go z większą ilością jadu i ironii.

 – James…? – Syriusz spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Dobrze się czujesz? – spytał, zerkając na Remusa i Mike’a.

 – Cudownie wręcz – odparł Potter, mentalnie wbijając Edmundowi widelec w czoło.

 – Potter, Daisy!

         Kolejna postać wyróżniająca się z tłumu pierwszoroczniaków była znacznie niższa niż Edmund. James zmarszczył brwi, przyglądając się niskiej i drobnej dziewczynie. Nie pamiętał jej, nawet nie był świadomy, że kuzyn jego ojca miał córkę. Ale najwidoczniej miał. Mógł przypuszczać, że jest od niego znacznie młodsza, jednak przypominając sobie słowa profesor McGonagall sprzed rozpoczęcia Ceremonii Przydziału. „Zostaną przydzieleni na szósty i siódmy rok”. Edmund jest jego rówieśnikiem, czyli ta tutaj musi być rok młodsza. Miała drobną, twarz, duże, brązowe oczy i tego samego koloru włosy, przycięte na wysokość twarzy oraz prostą grzywkę nad oczy. Smukłej sylwetki nie mogła ukryć nawet zbyt luźna szata.

 – Huffelpuf! – krzyknęła tiara, a stół Puchonów wybuchł falą oklasków.

 – Cieszcie się idioci. Teraz ładne oczka, a w nocy poderżnie wam gardła. Podstępna, wredna harpia… – mruknął James, wysyłając dziewczynie zabójcze spojrzenie. Ona zdawała się tego nie zauważać i pomachała mu z szerokim uśmiechem.

 – O tak… morderczyni jak się patrzy – zironizował Mike. – Nie wiedziałem, że masz jeszcze jakąś rodzinę – dodał.

 – Jestem biedny, nie stać mnie na rodzinę. To zbieżność nazwisk – warknął Potter.

 – I dlatego wyzywasz ich od harpii i gnojków? – zapytał Remus, unosząc brew.

 – Źle im z oczu patrzy. – James przygryzł wargę, ignorując już zaczepki przyjaciół.

Zdecydowanie nie chciał teraz rozmawiać.

         W końcu, gdy ostatni uczeń został przydzielony do Gryffindoru, Filch wyniósł stołek z Tiarą Przydziału poza teren Wielkiej Sali. Przez chwilę panował gwar, kiedy uczniowie wymieniali się różnymi informacjami, plotkami czy Merlin wie czym jeszcze, aż wstał dyrektor. Stopniowo zapadała cisza, o której James marzył prawie tak samo mocno, jak o położeniu się spać.

 – Zanim nasza wspaniała uczta całkowicie pochłonie wasze umysły, prosiłbym jeszcze o chwilę uwagi – rozpoczął Dumbledore, uśmiechając się dobrotliwie. Widząc ten uśmiech Potter poczuł dziwne uczucie, buzujące krew w żyłach. Znikąd ogarnęła go dziwna wściekłość całkowicie nieuzasadniona. Wściekłość podobna do tej w pociągu, tylko spotęgowana wielokrotnie. – Jak co roku przypominam, że wejście do lasu obok szkoły jest całkowicie zakazane. W dodatku lista rzeczy zabronionych, którą możecie w całości przeczytać w gabinecie naszego kochanego woźnego, wzrosła o trzy punkty, którymi nie będę was teraz zanudzał. Jak pewnie zauważyliście, przed wejściem do szkoły zostaliście przeszukani i sprawdzeni przez urzędników Ministerstwa Magii… Miałem nadzieję, że obejdzie się bez zbędnych kłopotów... – urwał na chwilę, patrząc w stronę stołu Gryffindoru, gdzie Huncwoci wymienili znaczące spojrzenia – jednak jak wiadomo nadzieja bywa złudna. Na szczęście nie musicie się obawiać, dzisiejszy incydent był jednorazowy. Z żalem muszę oznajmić, że po ataku na naszą szkołę, jaki miał miejsce w czerwcu, straciliśmy dwóch wspaniałych profesorów. Jak zapewne większość z was wie profesor Greustoun zginął w walce, a profesor Slughorn, jak pewnie nie wiecie, postanowił przejść na zasłużoną po tylu latach emeryturę. Niestety nowy nauczyciel Obrony Przed Czarną Magią nie zdążył jeszcze przybyć, jednak zapewniam, że pojawi się na czas, by poprowadzić jutrzejsze lekcje. Za to profesora Slughorna zastąpi wspaniała Miranda Hockuson! – oznajmił, na co z krzesła podniosła się średniego wieku kobieta z miłą twarzą i ciepłym uśmiechem na niej. Rozległy się głośne brawa, którym towarzyszyły szepty przeważnie chłopców ze starszych roczników.

 – Niezła – stwierdził Mike, uśmiechając się głupio.

 – Zwariowałeś? – syknął Remus. – Mogłaby być twoją matką! – stwierdził.

 – Albo ja jej tatusiem – odparł Davis, poruszając znacząco brwiami, co spowodowało parsknięcie Łapy i westchnięcie Lunatyka. James skrzywił się jedynie, próbując odpędzić od siebie wyobrażenia Mike’a i nowej nauczycielki w niepożądanych sytuacjach.

 – Ja mam bardzo bujną wyobraźnie – mruknął bardziej do siebie niż do chłopaków, jednak oni usłyszeli to i ryknęli zgodnym śmiechem. Opanowali się po chwili, zdając sobie sprawę, że pozostała część sali uciszyła się przed ich napadem śmiechu.

 – Chciałbym jeszcze po uczcie poprosić do siebie Prefektów Naczelnych. To chyba tyle z oficjalnej części… – kontynuował Dumbledore, przyglądając się uczniom z rozbawionym błyskiem w oku. – A teraz… Wsuwajcie!

„Dwóch najlepszych lekarzy ze wszystkich to dr Śmiech i dr Sen.”

Gregory Dean Jr.

         Zmierzał do gabinetu dyrektora, całkowicie ignorując Blaked, która podeszła do niego jakieś pięć minut po jego wyjściu z Wielkiej Sali. Wysłała mu chłodne spojrzenie, jednak nic nie mówiła przez całą drogę.

         Uczniowie w większości ruszyli już do swoich Pokojów Wspólnych, więc panowała względna cisza, co jakiś czas mijali rozchichotane grupki, które milkły pod wpływem lodowatego wzroku dwójki prefektów. Widocznie Blaked miała dziś taką samą ochotę na włóczenie się po zamku jak on. Czyli nie miała wcale.

 – Znasz hasło? – spytała, kiedy stanęli przed kamienną chimerą, prowadzącym do gabinetu.

 – Niby skąd mam znać? – odparł pytaniem, unosząc brew. – Jestem w tej szkole od dwóch godzin, skąd mam znać hasło?

 – Czekaj, zdążyłeś w ciągu dwóch godzin podpaść aurorom, pozbawić pracy dwóch urzędników i znów stać się obiektem zainteresowań całej szkoły, ale nie zdążyłeś poznać głupiego hasła? – spytała Blaked. James przewrócił oczami, powstrzymując się od uderzenia głową w pobliską ścianę. Westchnął cicho.

 – Jak widzisz miałem bardzo zajęty dzień – warknął. – Co z tobą? Pilnowanie ślizgońskich tajemnic wymaga dużo uwa… – urwał. Blaked szybkim, zwinnym ruchem przycisnęła go do ściany, wbijając różdżkę w jego kark. Był zdziwiony tym jak szybka była reakcja dziewczyny, jednak to zdziwienie było niczym w porównaniu do szoku, że jego instynkt nie zareagował.

 – Wiedziałam – warknęła, z furią wpatrując się w jego twarz. – Wiedziałam, że tam byłeś, cholerny dupku – dodała. – Gadaj, co słyszałeś!

 – Słonko, uspokój się, złość piękności szkodzi – zaśmiał się. Położył dłoń na nadgarstku dziewczyny, a drugą sięgnął po swoją różdżkę, owijając rękę wokół talii dziewczyny. Spojrzała na niego zdezorientowana. Dopiero, gdy koniec jego różdżki wbił się w jej żebra, zaskoczenie znów zmieniło się w grymas złości. – Odłóż to, bo komuś oko wydłubiesz – dodał lekceważąco.

 – Mam szczerą nadzieję, że tym kimś będziesz ty – wycedziła przez zaciśnięte zęby Blaked. – Gadaj, co słyszałeś.

 – Wiele rzeczy, mam ci wszystkie wymieniać? – Arogancki uśmiech Jamesa powiększył się na rosnącą złość w oczach Ślizgonki.

 – Mogę usunąć ci pamięć – stwierdziła pewnie, patrząc hardo w oczy chłopaka. Ten zaśmiał się tylko i rzekł:

 – Mogłabyś spróbować, ale obawiam się, że na próbie by się skończyło. – Zdjął lewą rękę z jej dłoni i uniósł na wysokość jej twarzy, machając przed oczami malutką buteleczką, przypiętą do czarnego sznurka, obwiązującego jego nadgarstek. – Widzisz to? To eliksir pamięci z małą, magiczną właściwością. Działa jak amulet. Tak długo jak go noszę mojej pamięci nic nie grozi – wyjaśnił. Widział zdziwienie i podziw w oczach Blaked oraz ewidentną chęć odebrania mu fiolki, którą była zmuszona zdusić w sobie, gdy w następnej chwili zza jej pleców rozległ się dźwięk wciąganego głośno powietrza. Odskoczyli od siebie gwałtownie, równocześnie zdając sprawę, jak dwuznacznie musiała wyglądać ich pozycja dla osób trzecich. Zanim zdołał chociaż się odezwać dwie rozchichotane dziewczyny (na oko trzynastoletnie) odbiegły w pobliski korytarz. Blaked wydawała się chcieć za nimi pobiec, jednak James chwycił ją mocno za przedramię.

 – Uspokój się. To tylko dzieci – mruknął.

 – Jeśli jutro po zamku będą chodzić jakiekolwiek głupie plotki… – zaczęła groźnie Ślizgonka, patrząc na zakręt, za którym zniknęły dziewczyny.

 – Plotki zawsze są głupie – przerwał jej spokojnie Potter.

 – Nie pouczaj mnie! I nie dotykaj! – warknęła Blaked, wyrywając rękę z jego uścisku. Chłopak wydał z siebie coś pomiędzy krzykiem, a jękiem.

 – Jesteś taka dziecinna! – oskarżył, czując coraz większą frustrację.

 – Ja dziecinna!?

 – Nie, cholera, ta ściana za tobą! Zgrywasz wielce groźną i niebezpieczną!

 – Taki jesteś mądry? Czy tylko ci się tak wydaje od przebywania z bandą tępych lwów!? – krzyknęła, zaciskając dłonie w pięści.

 – Może w Slytherinie jesteś wielką szychą, ale na tle szkoły to nic, więc nie wyobrażaj sobie zbyt wiele! – odparował. – Królowa Lodu, postrach węży! Ego ci się od tego nadymało, i tyle!

 – Ty pieprzony dupku! Co ty sobie wyobrażasz, co!? Że jak Gryfoni mają cię za nie wiadomo jakiego spryciarza, to naprawdę jesteś taki mądry! Dla tych idiotów nawet KAMIEŃ może być inteligentny! Jesteś zwykłym, rozpieszczonym dzieciakiem, który zbyt wiele sobie wyo…

 – Ach, tu jesteście. Zupełnie zapomniałem, że nie znacie hasła. Zapraszam do środka. – Monolog Blaked przerwał spokojny, ale przebijający się przez krzyki dziewczyny, głos dyrektora, który stanął w otwartym już wejściu do swojego gabinetu. – Na przyszłość możecie zapamiętać, że hasło brzmi „pałka lukrecjowa”, ale gdybyście zapomnieli wystarczy przedstawić swoją funkcję Prefekta Naczelnego i pokazać chimerze swoją oznakę – oznajmił Dumbledore, gdy wchodzili po spiralnych  schodach, po czym wpuścił ich do gabinetu. Był to piękny, kolisty pokój, którego ściany pokryte były portretami byłych dyrektorów. Sądząc po cichym pochrapywaniu większość z nich już spała.

 – Usiądźcie – polecił dyrektor wskazując dwa krzesła przy biurku, samemu zajmując miejsce po jego drugiej stronie. Zrobili to, wymieniając mordercze spojrzenia. – Wnioskuję, że współpraca nie układa się wam zbyt dobrze.

 – Dlaczego on jest prefektem!? – wybuchła Blaked, zrywając się na równe nogi. Widocznie to pytanie męczyło ją od jakiegoś czasu. – Jest nieodpowiedzialny, dziecinny, niepunktualny, infantylny… Nie nadaje się do tego! – krzyknęła. James poczuł kolejną falę wściekłości. Nie obchodziło go w tej chwili, że wcześniej myślał dokładnie tak samo. Ona nie miała prawa tego mówić.

 – Ja się nie nadaję!? – splunął. – A kto tutaj jest siedemnastoletnią psychopatką!? Ja!? Kogo cieszy gnębienie innych!? Kto knuje z cholernymi Ślizgonami plan podbicia świata!? – warknął. Odpowiedziało mu wściekłe spojrzenie dziewczyny i pełne jadu słowa:

 – Jest arogancki…

 – …wredna…

 – …napuszony…

 – …nie obchodzi jej nic, poza czubkiem jej własnego nosa!

 – Wywyższa się, dręcząc słabszych!

 – Wtrąca się…

 – DOŚĆ! – zagrzmiał dyrektor, na co zarówno James jak i Blaked ucichli. – Nie będę tolerował waszych kłótni w czasie pełnienia obowiązków prefektów. Nadanie wam tych funkcji było moją decyzją i nie podlega ona żadnym dyskusją. Swoje konflikty proszę rozwiązać po spełnieniu swoich obowiązków, od moich prefektów wymagam współpracy, czy to jasne? – zapytał, patrząc na uczniów surowym wzrokiem znad okularów-połówek.  

 – Jasne – potwierdził cicho James, zawstydzony faktem, że przekroczył granicę cierpliwości dyrektora.

 – Jasne – powtórzyła Blaked, patrząc w ziemię.

Dumbledore skinął głową, widocznie usatysfakcjonowany rozwiązaniem problemu.

 – Świetnie. Dzisiaj odbędzie się wasz pierwszy wspólny patrol o godzinie dwudziestej trzeciej aż do drugiej w nocy. Do niedzieli proszę o spisanie raportu i oddaniu go w ręce profesor McGonagall. Panna Blaked może udać się już do swojego dormitorium, zaś pana, panie Potter, proszę o zostanie jeszcze na chwilę – rzekł. Po jego słowach Ślizgonka opuściła gabinet, mrucząc ciche „Do widzenia, dyrektorze”, zostawiając Jamesa sam na sam z profesorem, który obdarzył go uważnym spojrzeniem. Potter zawsze odnosił wrażenie, że starzec dzięki temu spojrzeniu ma możliwość usłyszenia wszystkich jego myśli, nie używając nawet legilimencji.

 – Mam wrażenie, że chcesz ze mną o czymś porozmawiać, James.

Cholera do sześcianu.

Czuł się tak strasznie źle.

Musiał powiedzieć.

W następnym rozdziale:

– Nowy nauczyciel

– Małe tête-à-tête w korytarzu (przysięgam, będzie trochę Jily)
– O tym, co się złego w szkole dzieje

– Ślizgońsko-gryfońskie relacje

Długo nie było, ale rozdział mi się podoba. Mam nadzieję, że wam również przypadnie do gustu.

Ann Black